Τάνια Κουρτίδου - Η Διαδρομή μου

Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2023 ολοκλήρωσα τη μεταπτυχιακή μου εκπαίδευση στην Προσωποκεντρική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία (Person-Centered Therapy) μέσω του ICPS, σε συνεργασία με το University of Central Lancashire (UCLan).

Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου στο “Support Room”, παρείχα συνεδρίες υπό εποπτεία, εφαρμόζοντας με συνέπεια τις αρχές της προσωποκεντρικής προσέγγισης. Παράλληλα, έχω εκπαιδευτεί στη Βραχεία Εστιασμένη Θεραπεία (Brief Focusing Therapy) καθώς επίσης έχω εξειδικευθεί στις Διαταραχές Εφήβων.

Επιπρόσθετα, αυτή την περίοδο εκπαιδεύομαι στην Προσωποκεντρική και Βιωματική Συμβουλευτική για το Σχεσιακό Τραύμα (PCE -rt Person Centred and experiential Counseling for Relational Trauma)

Είμαι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Επαγγελματιών Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Προσέγγισης (ΠΕΕΠΒΙΠ) και συμμετέχω ενεργά σε βιωματικές ομάδες, εκπαιδευτικά προγράμματα και εποπτείες.

Η διαδρομή μου: από το βίωμα στη θεραπευτική πράξη

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που δεν μπορούμε να τις εντοπίσουμε στο ημερολόγιο. Είναι εκείνες οι αργές, σχεδόν ανεπαίσθητες μετατοπίσεις της ύπαρξης, όπου κάτι αλλάζει χωρίς θόρυβο, αλλά για πάντα. Μεγάλωσα μέσα σε συνθήκες όπου η καθημερινότητα απαιτούσε αντοχή, ευρηματικότητα και μια διαρκή ανάγκη για προσαρμογή.

Η έννοια του «ανήκειν» δεν ήταν δεδομένη — έπρεπε να την κατακτήσεις μέσα από τη σχέση με τους άλλους, την αλληλεγγύη και τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση. Εκεί διαμορφώθηκε η πρώτη μου ματιά στον άνθρωπο: όχι ως αντικείμενο μελέτης, αλλά ως παρουσία που πονά, αντέχει, αποζητά.

Ποτέ δεν μου ήταν αρκετό αυτό που φαινόταν. Από παιδί με συγκινούσε ό,τι υπήρχε πίσω από τις λέξεις: η σιωπή, η αντίσταση, η αθέατη ιστορία που διαμόρφωνε τον άλλον χωρίς να την ομολογεί. Αυτή η ευαισθησία με οδήγησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, στην κατεύθυνση της Φιλοσοφίας — όχι γιατί αναζητούσα απαντήσεις, αλλά γιατί είχα ανάγκη ερωτήματα πιο ακριβή. Η φιλοσοφική σκέψη με μύησε στη σημασία της νοηματοδότησης, της ύπαρξης ως ερώτημα.

Όμως η ζωή μου δεν ακολούθησε έναν γραμμικό δρόμο. Εργάστηκα για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια στον χώρο του τουρισμού — έναν πολυπολιτισμικό, απαιτητικό και συχνά αμείλικτο χώρο, όπου η ανθρώπινη διάσταση παραγκωνίζεται προς όφελος της ταχύτητας και της αποτελεσματικότητας. Εκεί έμαθα πολλά: τι σημαίνει να συνεργάζεσαι με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, πώς να λειτουργείς υπό πίεση, πώς να διαχειρίζεσαι προσδοκίες και συγκρούσεις. Αλλά έμαθα και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: την ψυχική φθορά που προκαλεί η αποξένωση από τον εαυτό και τους άλλους.

Έχω γνωρίσει από κοντά την εμπειρία της αποσύνδεσης, τη σταδιακή απώλεια του νοήματος, την αίσθηση ότι υπάρχεις χωρίς να ανήκεις πραγματικά πουθενά.

Δεν υπάρχει τίποτα απλό σε αυτήν την αποξένωση.  Είναι μια σιωπηλή φθορά που σε ωθεί να αναμετρηθείς με ερωτήματα ουσίας:

• Ποιος είμαι;
• Τι αξίζω;
• Τι με κρατά ζωντανό;

Αυτή η σκοτεινή, αλλά και βαθιά διαμορφωτική εμπειρία, μου χάρισε την επίγνωση του πόσο αναγκαία και πολύτιμη είναι η σχέση, η αυθεντική συνάντηση με τον άλλον.

Κι έτσι, όταν στράφηκα στην ψυχοθεραπεία, δεν ένιωσα ότι “άλλαζα καριέρα”. Ένιωσα ότι επέστρεφα στον πυρήνα μου.

Η Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεία — προσέγγιση στην οποία εκπαιδεύτηκα σε μεταπτυχιακό επίπεδο — με άγγιξε ακριβώς επειδή δεν αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως “σύμπτωμα προς εξάλειψη”, αλλά ως πρόσωπο προς συνάντηση.

Το θεραπευτικό μοντέλο του Carl Rogers στηρίζεται σε τρεις βασικές συνθήκες: άνευ όρων αποδοχή, ενσυναίσθηση και αυθεντικότητα. Αυτές δεν είναι τεχνικές — είναι τρόποι ύπαρξης, τρόποι σχέσης. Και είναι ίσως οι μόνες συνθήκες μέσα στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί πράγματι να αλλάξει: όχι επειδή του το υπαγορεύει κάποιος, αλλά επειδή του δίνεται ο χώρος να αναδυθεί αυτός που ήδη είναι.

Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο εργάζομαι ως θεραπεύτρια: χωρίς ρόλους, χωρίς απόσταση, χωρίς συνταγές. Δεν ζητώ από τους ανθρώπους να πάνε κάπου που δεν προσπάθησα και εγώ να φτάσω.

Η θεραπευτική σχέση δεν είναι, για μένα, μια συμμετρία γνώσης, αλλά μια ισότητα ευαλωτότητας. Είναι η μοναδική εκείνη στιγμή όπου δύο υπάρξεις τολμούν να σταθούν η μία απέναντι στην άλλη χωρίς άμυνες, χωρίς φίλτρα, και να πουν: «Είμαι εδώ».

Στο γραφείο μου δεν υπόσχομαι εύκολες λύσεις. Υπόσχομαι, όμως, να είμαι παρούσα. Με επιστημονική κατάρτιση, με βιωμένη εμπειρία, και με μια αταλάντευτη πίστη ότι η αλλαγή είναι δυνατή — όχι ως επιβολή, αλλά ως απελευθέρωση.

Γιατί τελικά, κάθε ψυχοθεραπευτική πορεία είναι μια διαδρομή πίσω στην πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού.

Κι αν με ρωτούσατε τι είναι για μένα η ψυχοθεραπεία, θα σας απαντούσα δανειζόμενη τα λόγια ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε τις λεπτές κινήσεις της ψυχής:
«Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν είναι να αναζητάς καινούριους τόπους, αλλά να βλέπεις με καινούρια μάτια».